Waarom mijn baas zich met mijn privézaken moet bemoeien

Managers horen te weten hoe het privé met hun werknemers gaat, vindt Dieuwke. ‘Het liefst even geen hyperpromotie als er thuis nachtrustverstorende elementen rondspoken.’

De aanleiding
Onlangs keek ik KRO’s Profiel op Uitzending Gemist. Karremans, de Dutchbatbaas in Srebrenica, grijs en met doorleefde ogen, werd doorgelicht. Bobo’s en belanghebbenden mochten hun visie geven op (de rol van) Karremans in het geheel. Was hij wel zo’n sterspeler? Was hij geschikt voor de baan? Had iemand anders de val van Srebrenica wel kunnen voorkomen, of op zijn minst de ‘etnische zuiveringen’?
Wat blijkt? Er waren al voor zijn benoeming twijfels. Die iedereen voor zichzelf overigens best kon goedpraten (net zo gemakkelijk). En dan ineens: hij had relatieproblemen. Dat werd een heel punt. De beste man had relatieproblemen. Sommigen wisten dat. Anderen niet.

Maar als de eindverantwoordelijke generaal boven Karremans dat geweten had… Nou nou! Dan had hij Karremans waarschijnlijk helemaal niet naar Srebrenica gestuurd. Maar de generaal wast zijn handen in onschuld: ‘Je vraagt toch niet bij elke vervolgfunctie hoe de thuissituatie is?’

Natuurlijk wel. Prutser.
Dat doe je telkens weer als manager. Of je nu in het leger werkt of daarbuiten. Als je je functie tenminste serieus neemt. En de verantwoordelijkheden van je medewerkers. Als je ook maar een beetje geïnteresseerd bent in resultaat en o ja (maar ik weet dat het nu eng en enigszins ongeloofwaardig wordt voor velen): wanneer je gelooft dat mensen het verschil kunnen maken. En dat geldt voor verreweg de meeste banen, daar ben ik van overtuigd.

Wanneer leren de heren bestuurders, ongeacht wat ze besturen, dat de menselijke factor er wel toe doet? Wat zeg ik, er juist toe doet. HR mag dan voor velen het sluitstuk zijn van de organisatie, het lachertje van de klas, en headhunters nare mensenschuivers, ze kunnen je wel iets heel belangrijks vertellen: je werknemers kennen en hun privésituatie begrijpen, is heel belangrijk. Doorslaggevend vaak. Een gedragsvoorspeller.

Want in sommige fases in je leven zijn niet alle rollen nu eenmaal even geschikt. Ik weet uit ervaring dat ik bijvoorbeeld veel emotioneler reageer als ik nog borstvoeding geef. Dan dus geen downsizing en exitgesprekken voeren. Maar ik kan juist langer en geconcentreerder doorwerken als thuis alles op rolletjes loopt: tijd voor dat knalproject. En zo is mantelzorg een echte zorg en kunnen vaders beter even met rust gelaten worden als vrouwlief een nachtje op zakenreis is. Sommige vaders dan hè – want nee, helaas, geen mens is gelijk. O en had ik al gezegd dat een periode slecht slapen funest is voor het functioneren van veel mensen, ongeacht de oorzaak? Dus het liefst geen hyperpromotie als er in de privésfeer nachtrustverstorende elementen rondspoken.

Zoals de blunderende generaal nog opmerkte: ‘Ik heb het zelf ook meegemaakt en weet wat relatieproblemen met je doen.’ Hij wist het niet, van Karremans, maar hij had het natuurlijk wel moeten weten. Want het was essentiële informatie om in te kunnen schatten of Karremans wel geschikt was om Dutchbat te leiden in Srebrenica.

Juist ja. Daar kun je als manager die zijn huiswerk niet heeft gedaan, achteraf nog nachten lang van wakker liggen. In Srebrenica liggen sommige mensen nu helaas de rest van hun leven wakker.

Bron: Intermediair & auteur: Dieuwke van Turenhout